Με επιτυχία διεξήχθη η ενημερωτική εκδήλωση σχετικά με την επερχόμενη ιδιωτικοποιήση της ΕΥΑΘ, που πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Τετάρτης 19 Ιούνη από τη Λαϊκή Επιτροπή Ε' Διαμερίσματος Θεσσαλονίκης. Το αμφιθεατράκι του πάρκου στη Μπότσαρη στο οποίο πραγματοποιήθηκε, γέμισε. Μετά τις εισηγήσεις ακολούθησε συζήτηση με τους παρεβρισκομένους.
Κύριος εισηγητής ήταν από μέρους της Λαϊκής Επιτροπής ο Ν. Ξόνογλου, Χημικός.
Καλεσμένος ήταν και ο Ν. Ζαμπέτογλου, εκπρόσωπος των εργαζομένων της ΕΥΑΘ, μέλος του ΔΣ του σωματείου, ο οποίος έλυσε και απορίες του κοινού.
Παρακάτω παρατίθεται κείμενο της Λαϊκής Επιτροπής για το εν λόγω θέμα, το οποίο διαβάστηκε ως εισήγηση κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης:
Φίλες και φίλοι,
Σε σύντομο
χρονικό διάστημα θα έχει ολοκληρωθεί, σύμφωνα με τα χρονοδιαγράμματα του ΤΑΙΠΕΔ,
το ξεπούλημα της ΕΥΑΘ.
Η πρώτη φάση του
διαγωνισμού ολοκληρώθηκε στις 29 Απριλίου.
Τρεις οι
διεκδικητές του νερού:
▪ Η γαλλική SUEZ
μαζί με την ΕΛΑΚΤΩΡ, συμφερόντων Μπόμπολα.
Η SUEZ ήδη κατέχει το 5% της ΕΥΑΘ.
▪ Η ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ σε
κοινό σχήμα με τον επιχειρηματία Αποστολόπουλο του ομίλου Ιατρικού Κέντρου
Αθηνών και την ισραηλινή εταιρία ύδρευσης MEKOROT.
▪ Η κίνηση 136,
μια πρωτοβουλία πολιτών που προτείνει την κοινωνική διαχείριση του νερού της
πόλης, μέσω συνεταιρισμών σε επίπεδο γειτονιάς. Η κίνηση 136 κατάφερε να
ικανοποιήσει τον όρο του διαγωνισμού που απαιτεί τη συνεργασία κάποιας εταιρίας
του κλάδου ύδρευσης – αποχέτευσης, με την κατάθεση εγγυήσεων των πτυχιούχων
μηχανικών που εργάζονται όλα αυτά τα χρόνια στην ΕΥΑΘ.
Το ενδιαφέρον
των επιχειρηματικών ομίλων για την ΕΥΑΘ και γενικότερα και για την ΕΥΔΑΠ και
τις άλλες Δημοτικές Επιχειρήσεις Ύδρευσης – Αποχέτευσης, έχουν προσελκύσει τα
τεράστια κέρδη τους, τα οποία παραμένουν υψηλά ακόμα και σε αυτή την περίοδο
της καπιταλιστικής κρίσης. Οι περισσότερες λαϊκές οικογένειες λιμοκτονούν αλλά,
όπως είναι φυσικό δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς νερό που το πληρώνουν χρυσάφι.
Τα μικτά κέρδη
της ΕΥΑΘ για το 2012 ανήλθαν στο ποσό των 30,5 εκ. €. Τα μετά φόρων κέρδη
διαμορφώθηκαν στο ποσό των 17,78 εκ. €. Τα κέρδη βέβαια της εταιρίας συνδέονται
και με τις περικοπές των μισθών των εργαζομένων κατά 35 – 40% καθώς και από τη
μείωση του προσωπικού που έχει συντελεστεί τα τελευταία χρόνια. Τα κενά στο
προσωπικό καλύπτουν εργαζόμενοι εργολαβικών εταιριών με μισθούς πείνας, ενώ η
ΕΥΑΘ πληρώνει σημαντικά ποσά στους εργολάβους, οι οποίοι απασχολούν τους
εργαζόμενους αυτούς.
Το Δημόσιο και
οι Δήμοι έχουν συνολικές οφειλές προς τις Εταιρίες Ύδρευσης ύψους 356 εκ. €. Το
κράτος θα χάσει με τις ιδιωτικοποιήσεις αυτές έσοδα από τα μερίσματα που του
αναλογούν, ενώ με τα χρήματα που θα αποκομίσει από την πώληση θα πρέπει να
πληρώσει τα χρέη στους νέους ιδιοκτήτες.
Το πρόσχημα για
το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας είναι για τη συγκυβέρνηση, το δημόσιο
χρέος. Υποτίθεται αφ’ ενός ότι με την ιδιωτικοποίηση θα εισρεύσουν έσοδα στα
ταμεία του κράτους και αφετέρου το κράτος θα απαλλαγεί από τις δαπάνες για τη
λειτουργία των επιχειρήσεων που θα έχουν ιδιωτικοποιηθεί.
Με αυτόν τον
τρόπο, όπως ισχυρίζονται τα προπαγανδιστικά επιτελεία της εκποίησης, ότι θα
μειωθεί το δημόσιο χρέος και μαζί του θα εκλείψουν τα αίτια της λιτότητας. Η
ζωή όμως, λέει πως η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Το πιο χαρακτηριστικό
παράδειγμα που αποκαλύπτει το ψεύδος των πλεονεκτημάτων των ιδιωτικοποιήσεων
είναι η Βρετανία. Εδώ και 30 χρόνια η Βρετανία, αποτελεί τη “Μέκκα” όπου
βασιλεύει η αρχή “η κοινωνία δεν είναι τίποτα, το άτομο είναι το παν”. Στη θέση
του ατόμου βάλτε τις περίφημες αγορές. Ας δούμε σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ
και της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών, ποιο είναι το αποτέλεσμα μιας
τριακονταετούς εφαρμογής της πολιτικής της ιδιωτικοποίησης στη Βρετανία,
σχετικά με το Δημόσιο χρέος της χώρας. Το 1980, τέσσερα χρόνια από την έλευση
του ΔΝΤ στο Λονδίνο, έπειτα από πρόσκληση των Εργατικών και ένα χρόνο μετά την
άνοδο της Θάτσερ στην πρωθυπουργία, συνολικά το Δημόσιο και το Ιδιωτικό χρέος
στη χώρα ήταν στο 160% του ΑΕΠ της. Σήμερα το συνολικό χρέος της χώρας ξεπερνά
το 400% του ΑΕΠ της, δηλαδή έχει υπερδιπλασιαστεί.
Ας έρθουμε τώρα
στην Ελληνική πραγματικότητα. Στη χώρα μας, ειδικά από το 2000 και μετά, έχουμε
ένα εκτεταμένο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων, που άλλοτε βαφτίστηκε
“μετοχοποίηση”, άλλοτε “αποκρατικοποίηση” και άλλοτε “αξιοποίηση” της δημόσιας
περιουσίας.
Στο πλαίσιο
αυτής της πολιτικής, ξεπουλήθηκαν τα ναυπηγεία, το 90% του ΟΤΕ, το 90% του
τραπεζικού τομέα, το 49% της ΔΕΗ, το 72% των “Ελληνικών Πετρελαίων”, ο ΟΠΑΠ, το
39% της ΕΥΔΑΠ, το 26% της ΕΥΑΘ και έπεται συνέχεια, ο ΟΛΠ και ο ΟΛΘ και ο κατάλογος
δεν έχει τέλος.
Το Δημόσιο χρέος
της Ελλάδας από 127 δις. € που ήταν την 1/1/2000, παρά το ξεπούλημα που ήδη
έχει συντελεστεί, παρά τις αναδιαρθρώσεις και τα κόντρα κουρέματα, υπολογίζεται
από τους ίδιους τους αστούς αναλυτές ότι το 2014 θα είναι στα 360 δις €, δηλαδή
τριπλάσιο από την εποχή του περίφημου “εκσυγχρονισμού”.
Αν η
ιδιωτικοποίηση μειώνει το χρέος, τότε γιατί το χρέος των νοικοκυριών και των
επιχειρήσεων στην Ελλάδα από τα 60 δις € που ήταν το 2000, έφτασε το 2009, προ κρίσης, στα 254
δις €, δηλαδή τετραπλασιάστηκε;
Η εξήγηση είναι
ξεκάθαρη, σε όσους αντιλαμβάνονται ότι το κράτος εκφράζει τα συμφέροντα αυτών
που έχουν στα χέρια τους τα εργοστάσια, τις τράπεζες, τα μέσα παραγωγής.
Δεν πωλούν λόγω
του δημόσιου χρέους. Ξεπουλούν λόγω του ταξικού χρέους. Παραδίδουν στην
ολιγαρχία, ότι απέμεινε από τη Δημόσια περιουσία, διασφαλίζοντας στους
κεφαλαιοκράτες ασφαλείς όρους να διοχετεύσουν τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαιά
τους. Το ίδιο ταξικό χρέος τους καθοδηγεί να αποστερούν από το λαό μισθούς,
συντάξεις, κοινωνική φροντίδα, εργασιακά δικαιώματα.
Για να
επιστρέψουμε όμως στην περίπτωση της πλήρους ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ και
ΕΥΔΑΠ, τα μονοπώλια, πέρα από τα τεράστια κέρδη που περιμένουν να αποκομίσουν,
επιδιώκουν να χρησιμοποιήσουν τις εταιρίες ύδρευσης ως εφαλτήριο, ένα σκαλοπάτι
δηλαδή για να επεκτείνουν τις δραστηριότητές τους στην ευρύτερη περιοχή των
Βαλκανίων και σε άλλους χρυσοφόρους τομείς, όπως της ενέργειας, της διαχείρισης
απορριμμάτων, της ανακύκλωσης.
Οι περισσότεροι
από εμάς γνωρίζουμε ότι το 1/3 του παγκόσμιου πληθυσμού ζει σε χώρες που
αντιμετωπίζουν προβλήματα υδροδότησης. Πάνω από 1 δις άνθρωποι δεν έχουν
πρόσβαση σε καθαρό νερό. Σύμφωνα λοιπόν με τους κεφαλαιοκρατικούς κανόνες, το
νερό, από κοινωνικό αγαθό το μετέτρεψαν σε εμπόρευμα και οι πολυεθνικές
εταιρίες διαχείρισης των υδάτων
βρίσκονται στη λίστα με τις μεγαλύτερες σε ισχύ πολυεθνικές του κόσμου. Ο
τζίρος των πολυεθνικών ύδατος έχει ξεπεράσει τα 150 δις δολάρια ετησίως, σε μια
“αγορά νερού”, που σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα η αξία του νερού ανέρχεται
σε 1 τρις δολάρια.
Πώς παράγεται
όμως αυτός ο πλούτος και με τι επιπτώσεις; Το 2010 η γενική συνέλευση του ΟΗΕ
εξέδωσε ψήφισμα για την αναγνώριση της ύδρευσης και της αποχέτευσης ως
ανθρώπινο δικαίωμα. Η πραγματικότητα όμως, είναι να εφαρμόζεται ένα εκτεταμένο
πρόγραμμα για την πώληση της Δημόσιας περιουσίας, συμπεριλαμβανομένων των
υποδομών ύδρευσης και αποχέτευσης, στους ιδιώτες.
Σύμφωνα με έκθεση
τον Οκτώβριο του 2011, του Ειδικού Εισηγητή του ΟΗΕ, η αγοραπωλησία του
ανθρώπινου δικαιώματος σε ασφαλές πόσιμο νερό και αποχέτευση αποτελεί μια
κατάσταση πιο συχνή στην Ευρώπη από ότι σε οποιαδήποτε άλλη ήπειρο. Η πολιτική
αυτή προωθείται τόσο από Ε.Ε. όσο και από το ΔΝΤ, στο όνομα της βελτίωσης των
υπηρεσιών και της αντιμετώπισης του δημόσιου χρέους των χωρών που ξεπουλούν το
νερό.
Σύμφωνα με την έκθεση,
επίσης, οι υπηρεσίες των ιδιωτικοποιημένων εταιριών ύδρευσης χειροτερεύουν, οι
θέσεις εργασίας μειώνονται, τα ιδιωτικά μονοπώλια εισπράττουν για δεκαετίες
φουσκωμένα κέρδη, ενώ το ποσό των χρημάτων που καταβάλλεται από τους ιδιώτες
αγοραστές είναι πάντα πολύ μικρότερο των προσδοκιών.
Στη Βρετανία η
πλήρης ιδιωτικοποίηση του νερού έφερε αυξήσεις κατά 67% μεταξύ 1989 και 1995
και 245% μέχρι το 2006. Το ποσοστό των διακοπών των παροχών ανέβηκε κατά 177%.
Παράλληλα εμφανίστηκαν αλλεπάλληλα κρούσματα δυσεντερίας λόγω